Na de uitstekende lunch dalen we de trappen af naar de Ganges. Op de brede zandoevers (het water staat laag in de winter) staan allerlei kraampjes, langs het water liggen ontelbare boten klaar om de duizenden toeristen de rivier te leren kennen. Onze fantastische gids, Manoj, verdiept ons in de Hindoevisie op leven en dood. Sterven is iets positiefs want het is binnengaan in het Moksha (de bevrijding van dood en wedergeboorte) te bereiken, Nirvana in het Boeddhisme. Geen tranen (en ook geen vrouwen) bij het afscheidsritueel dat zich aan deze rivier voltrekt. Lijken van Varanasi en omstreken worden naar de brandstapels gebracht. De oudste zoon scheert zijn haren af en is verantwoordelijk voor het ritueel. Het lijk wordt eerst ondergedompeld in de Ganga en op een stapel van 300kg hout gelegd. De zoon ontsteekt de stapel met vlam van het eeuwige vuur dat hier bewaard wordt. Na de verbranding van drie uur werpt de zoon een stukje bot en de as in de Ganga.

Er zijn vijf uitzonderingen op de verbranding. Overleden kinderen onder de tien jaar, overleden zwangere vrouwen, personen die gebeten zijn door een slang, leprozen en overleden hoogstaande priesters worden met ballast verzonken in het midden van de rivier. Dat gebeurt de laatste tijd minder vaak, maar af en toe drijft er toch nog een losgekomen lijk in de Ganges.

Het verhaal maakt indruk op de leerlingen. Geen tien minuten wandelen later staan we op vijf meter van zes stapels laaiend vuur – de hitte is immens. Een kaalgeschoren, in het wit geklede man werpt een kleien pot met Gangeswater over één van de stapels… We weten wie het is.

Op de wandeling die volgt, moeten we uit de weg voor een lijkstoet. Mannen dragen een in oranje doeken gehuld lijk boven hun hoofden richting crematieplek.